Σελίδες

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Βασ. Μόσχος Πολιτικός / Αναλυτής : Η συνεχιζόμενη πολιτική υποκρισία του Γ. Παπανδρέου


Κοινός τόπος των δημοσκοπικών ευρημάτων των τελευταίων ετών είναι ότι
ποσοστό που αγγίζει το 90% του εκλογικού σώματος προτρέπει τον Γ.
Παπανδρέου να αποσυρθεί από την πολιτική. 

Θεωρώ ότι η ερμηνεία αυτού
του φαινομένου δεν σχετίζεται αποκλειστικά και μόνο με τα καταστροφικά
αποτελέσματα της διακυβέρνησής του, τα οποία βίωσε η ελληνική
κοινωνία: εκτόξευση της ανεργίας σε δυσθεώρητα ύψη, πολλαπλασιασμός
των λουκέτων στις επιχειρήσεις, εξουθένωση των ασθενέστερων,
φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης κλπ.

Κατά τη γνώμη μου, ο ελληνικός λαός διάκειται δυσμενώς προς τον πρώην
Πρωθυπουργό, διότι με την πάροδο του χρόνου είχε τη δυνατότητα να
συμπεράνει ότι η υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς του Μνημονίου δεν ήταν
αναπόφευκτη. Εμφανίστηκε ως τέτοια τον Απρίλιο του 2010, όταν παρήλθε
ένα κρισιμότατο εξάμηνο απόλυτης αδράνειας και συστηματικής
κατασυκοφάντησης της χώρας και των πολιτών της στα διεθνή ΜΜΕ.
Πεποίθηση των Ελληνίδων και των Ελλήνων είναι ότι η εκχώρηση της
εθνικής κυριαρχίας υπήρξε αποτέλεσμα της πιο άθλιας και ανήθικης
πολιτικής μεθόδευσης που γνώρισε ο τόπος, καθώς ο κ. Παπανδρέου
επεδίωξε να δραπετεύσει από την αχαλίνωτη υποσχεσιολογία της
προεκλογικής περιόδου του 2009, φορτώνοντας τον ρόλο του «κακού» στους
αντιπάλους του και σε παράγοντες εκτός Ελλάδας, ενώ ταυτόχρονα κράτησε
για τον εαυτό του τον ρόλο του «σωτήρα», προκειμένου να μην εισπράξει
μεγάλο πολιτικό κόστος.


Εξάλλου, τα τραγικά αποτελέσματα της οικονομικής πολιτικής του διδύμου
Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου, τα συνομολογούν και κάποιοι
υποστηρικτές του τέως Προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Οι τελευταίοι προσπαθώντας
να βρουν κάτι θετικό στη διακυβέρνηση της περιόδου 2009-2011,
αναφέρονται σε ορισμένες «μεταρρυθμίσεις», όπως είναι το “opengov” και
ο «Καλλικράτης». Όμως η πραγματικότητα απέδειξε ότι και αυτές οι
«μεταρρυθμίσεις» υπήρξαν προσπάθειες εμπαιγμού των πολιτών. Σχετικά με
το “opengov”, δηλαδή τη διαδικασία επιλογής προσώπων σε δημόσια
αξιώματα μέσω βιογραφικών, αυτό που αποκαλύφθηκε είναι ότι
προτιμήθηκαν πρόσωπα όχι μόνο με κομματικό παρελθόν, αλλά και
ευρισκόμενα στο στενό κύκλο των προσωπικών φίλων του τότε
Πρωθυπουργού. Αν ανατρέξουμε στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ στη Β’
Θεσσαλονίκης στις εκλογές του 2009, θα διαπιστώσουμε ότι οι υποψήφιοι
που ήταν προσκείμενοι στον κ. Παπανδρέου και απέτυχαν στη μάχη του
σταυρού, βρέθηκαν σε καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού. Άλλος
έγινε Γενικός Γραμματέας Υπουργείου, άλλος διορίσθηκε Γενικός
Γραμματέας της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας κ.ο.κ. Δυστυχώς, αυτό
που συνέβη στη Β’ Θεσσαλονίκης παρατηρήθηκε σε όλη την επικράτεια.

Όσον αφορά στον «Καλλικράτη» οφείλουμε να υπενθυμίσουμε πως όταν ο
Υπουργός Εσωτερικών της ΝΔ, Προκόπης Παυλόπουλος ανακοίνωσε την
πρόθεση της τότε κυβέρνησης να προχωρήσει σε συνενώσεις καποδιστριακών
δήμων, ο κ. Παπανδρέου δήλωσε ότι «πρόκειται για συνένωση φτώχειας και
μιζέριας στην οποία το ΠΑΣΟΚ θα εναντιωθεί». Όταν ξέσπασε η παγκόσμια
οικονομική κρίση η τότε κυβέρνηση ανέστειλε την εφαρμογή της
διοικητικής μεταρρύθμισης ελλείψει οικονομικών πόρων. Η αντίδραση του
ΠΑΣΟΚ ήταν να επιτεθεί εναντίον της κυβέρνησης. Θυμόμαστε, τί
ακολούθησε; Ο Γ. Παπανδρέου νίκησε στις εκλογές και μετά από λίγους
μήνες θεσμοθέτησε τον «Καλλικράτη», όμως στην πορεία του εγχειρήματος
φάνηκε ότι η συνένωση των καποδιστριακών δήμων δεν πραγματοποιήθηκε με
ενιαία και ομοιογενή κριτήρια για όλη τη χώρα, αλλά ακολούθησε τη
μέθοδο της κομματικής κοπτοραπτικής!

Όπως είναι γνωστό, προ ολίγων ημερών ο κ. Παπανδρέου προχώρησε στη
διάσπαση του ΠΑΣΟΚ και ίδρυσε το ΚΙΔΗΣΟ. Είναι οφθαλμοφανές ότι αυτή η
πρωτοβουλία δεν διαθέτει το παραμικρό πολιτικό υπόβαθρο. Ο πρώην
Πρωθυπουργός δημιούργησε ένα ιδιόκτητο κόμμα κινούμενος από προσωπική
εμπάθεια εναντίον του διαδόχου του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. 
Και επιδιώκει να πάρει τη ρεβάνς από τον κ. Βενιζέλο λόγω της
ιδιοκτησιακής αντίληψης που έχει περί των ελληνικών πολιτικών
πραγμάτων. Εκτίμησή μου είναι ότι ο Πρόεδρος του ΚΙΔΗΣΟ πιστεύει ότι
λόγω επωνύμου, του ανήκει δικαιωματικά κάποιο μερίδιο εξουσίας. Με τη
στάση του τα τελευταία 2,5 χρόνια απέδειξε ότι δεν μπορεί να
παραμείνει στο ΠΑΣΟΚ, ως μη αρχηγός και γνωρίζοντας ότι μετά την
αποχώρηση Βενιζέλου προηγούνται στην κούρσα της διαδοχής άλλα πρόσωπα,
π.χ. Φώφη Γεννηματά, αποφάσισε να διασπάσει το κόμμα, το οποίο
συρρικνώθηκε και απαξιώθηκε, κατά τη διάρκεια της διετούς
πρωθυπουργικής του θητείας, προσπαθώντας να κάνει ένα «νέο ξεκίνημα»
και να μηδενίσει το κοντέρ.

Είναι κοινώς παραδεκτό ότι το πολιτικό στίγμα του κόμματος Παπανδρέου
είναι ανύπαρκτο. Το αφήγημα περί «μεταπελατειακής» Ελλάδας θα είχε
κάποια αξία, αν προερχόταν από τα χείλη ενός άγνωστου παρατηρητή, ενός
πρέσβη ή ενός φοιτητή! Με πόση σοβαρότητα μπορεί να αντιμετωπίσει
κάποιος αυτές τις διακηρύξεις, όταν ακούγονται από έναν άνθρωπο που
έχει τις κάτωθι ιδιότητες: Εγγονός και γιος Πρωθυπουργού, κορυφαίος
Υπουργός από τη δεκαετία του ’80, Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για 8 χρόνια, εκ
των οποίων τα 5,5 χρόνια ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης
και τα 2 χρόνια διετέλεσε Πρωθυπουργός και –προσέξτε παρακαλώ- μέλος
του ελληνικού κοινοβουλίου επί 33 συναπτά έτη; Πολλές φορές στο
δημόσιο λόγο του ο κ. Παπανδρέου καυτηριάζει χρόνιες παθογένειες της
ελληνικής πολιτείας, λησμονώντας όμως ότι αυτές όχι μόνο δεν
μειώθηκαν, αλλά αντιθέτως διογκώθηκαν επί των ημερών της θητείας του
ως Πρωθυπουργού!

Επομένως, είναι λογικό να ακολουθεί την οδό της συνωμοσιολογίας,
εφόσον παρουσιάζεται ανήμπορος να αρθρώσει συνεκτικό και συγκροτημένο
πολιτικό λόγο. Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι επιτίθεται σε
«συμφέροντα» και «κατεστημένα», το αγαπημένο παιδί των συμφερόντων και
των κατεστημένων για δεκαετίες! Αν προσέξει κάποιος τις ομιλίες του,
θα συμπεράνει ότι για τα κακώς κείμενα του νεοελληνικού κράτους από
ιδρύσεώς του μέχρι το 2009 ευθύνεται αποκλειστικά ο Κώστας Καραμανλής
και από το 2009 μέχρι και σήμερα ευθύνεται και πάλι ο Κ. Καραμανλής,
αλλά και ο Αντώνης Σαμαράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Αλέξης
Τσίπρας! Νομίζω ότι είναι πασιφανές πως ο Πρόεδρος του ΚΙΔΗΣΟ θεωρεί
ότι δεν του αναλογεί ίχνος ευθύνης.

Σ’ αυτό το σημείο, κρίνω σκόπιμο να δούμε ποιες κατηγορίες απευθύνει ο
κ. Παπανδρέου προς τους βασικούς πολιτικούς αντιπάλους του στην
αναμέτρηση της Κυριακής και να εξετάσουμε αν και κατά πόσο είναι
βάσιμες ή όχι. Στον Α. Σαμαρά καταλογίζει έλλειψη συναινετικής
διάθεσης την περίοδο που ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης,
καθώς και οικονομική αναποτελεσματικότητα και κοινωνική αναλγησία,
κατά τη διάρκεια της Πρωθυπουργίας του. Σχετικά με την έλλειψη
συναινετικής διάθεσης, οφείλουμε να τονίσουμε ότι ο κ. Σαμαράς
αντιτάχθηκε στο δημοσιονομικό σκέλος του Μνημονίου, αλλά υποστήριξε το
διαρθρωτικό. Επιπροσθέτως, νομιμοποιείται να ομιλεί περί συναίνεσης ο
Γ. Παπανδρέου, ο οποίος δεν υπερψήφισε ούτε μία πολιτική πρωτοβουλία
του Κ. Καραμανλή, κατά τη διάρκεια των 5,5 ετών που διετέλεσε
επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Όπως προαναφέραμε ο κ.
Παπανδρέου κατηγορεί τον Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά για οικονομική
αναποτελεσματικότητα και κοινωνική αναλγησία. Είναι προφανές ότι η
οικονομική κατάσταση της χώρας είναι πολύ δύσκολη, όμως όλοι
αναγνωρίζουν ότι η Ελλάδα δεν βρίσκεται πλέον με το 1,5 πόδι εκτός
ευρωζώνης, όπως συνέβη τον Νοέμβριο του 2011 με τους εγκληματικούς
χειρισμούς Παπανδρέου στις Κάννες. Επιπλέον, είναι αυταπόδεικτο ότι η
συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου δεν διεκδικεί όσκαρ κοινωνικής
ευαισθησίας. Ωστόσο έλαβε ορισμένα ισχνά μέτρα ανακούφισης των
ευπαθέστερων ομάδων του πληθυσμού, π.χ. χορήγηση κοινωνικού
μερίσματος, σε αντίθεση με την κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία άσκησε
μονόπλευρη πολιτική βίαιης λιτότητας, χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον
για τους μη προνομιούχους.


Όσον αφορά στον Αλέξη Τσίπρα, ο Πρόεδρος του ΚΙΔΗΣΟ τον καταγγέλλει
για δημαγωγία και λαϊκισμό. Πρώτον, αυτή η μομφή είναι έωλη, διότι
αυτό θα αποδειχθεί μόνο εφόσον ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ γίνει
Πρωθυπουργός και αθετήσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις. Σε κάθε
περίπτωση, δικαιούται να παριστάνει τον εκδότη πιστοποιητικών
πολιτικής υπευθυνότητας, ο άνθρωπος που 20 ημέρες προ των εκλογών του
2009 δεσμευόταν για: αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό, κανένα νέο φόρο
στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, επανακρατικοποίηση του ΟΤΕ, εκδίωξη
της COSCO από τον Πειραιά κ.α.; Υπήρξε μέγιστη πολιτική απάτη η
υπόσχεσή του ότι θα υλοποιήσει τις δεσμεύσεις του, καταφέρνοντας να
εισπράξει τα περισσότερα από τα 31,5 δις των ανείσπρακτων οφειλών, ενώ
γνώριζε ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο; Επειδή ο πρώην Πρωθυπουργός,
αλλά και οι υποστηρικτές του επιχειρούν με καθυστέρηση 5 ετών να
ανασκευάσουν το αλήστου μνήμης «λεφτά υπάρχουν», τί έχουν να πουν για
τα παραπάνω;

Στον βασικό πολιτικό του αντίπαλο, τον κ. Βενιζέλο, ο Γ. Παπανδρέου
απευθύνει μομφή για έλλειψη σεβασμού στις εσωκομματικές διαδικασίες,
καθώς και για τη συνεργασία του με τον κ. Σαμαρά. Πρώτον, επιβάλλεται
να υπογραμμίσουμε ότι από την πρώτη ημέρα ανάληψης της Προεδρίας του
ΠΑΣΟΚ από τον κ. Βενιζέλο μέχρι και σήμερα, όλες οι μείζονες πολιτικές
επιλογές του Κινήματος έλαβαν χώρα κατόπιν δημοκρατικής διαβούλευσης
και συλλογικών αποφάσεων στο πλαίσιο των οργάνων του ( Συνέδριο, ΚΟ,
ΚΠΕ, Πολιτικό Συμβούλιο). Αντιθέτως, επί των ημερών της παντοδυναμίας
του κ. Παπανδρέου, τα κομματικά όργανα συνεδρίαζαν απλώς και μόνο για
να επικυρώσουν τυπικά τις αποφάσεις του Προέδρου και των «κηπουρών»
του. Σ’ αυτό το σημείο τίθεται και ένα αμείλικτο ερώτημα: Αν ο πρώην
Πρωθυπουργός διαφωνούσε με τη στρατηγική του κόμματος, γιατί δεν
μετείχε στις συνεδριάσεις των οργάνων του, ούτως ώστε να καταθέσει τις
ενστάσεις του; Γιατί απείχε από τα εσωκομματικά δρώμενα και προτιμούσε
την περιοδεία στα αμερικανικά πανεπιστήμια;


Σχετικά με την υποτιθέμενη «δεξιά» στροφή που πραγματοποίησε το κόμμα
επί Βενιζέλου πρέπει να πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Όταν τον
Νοέμβριο του 2011 το ΠΑΣΟΚ παραχώρησε υπουργικούς θώκους όχι μόνο στη
ΝΔ, αλλά και σε στελέχη του ΛΑΟΣ, όπως οι Γεωργιάδης και Βορίδης,
ποιοι κατείχαν τις θέσεις του Προέδρου και του Γραμματέα του Εθνικού
Συμβουλίου του Κινήματος αντίστοιχα; Οι «δεξιοί» Βενιζέλος και
Ανδρουλάκης; Ή μήπως οι γνήσιοι «σοσιαλιστές» Παπανδρέου και
Καρχιμάκης; Σε κάθε περίπτωση, εφόσον ο κ. Παπανδρέου πίστευε στην
ορθότητα των επιλογών του, γιατί δεν διεκδίκησε την επανεκλογή του
στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ τον Μάρτιο του 2012, προκειμένου να υπερασπιστεί
το «μεταρρυθμιστικό» του έργο και να διαφυλάξει τη «σοσιαλιστική»
ταυτότητα του κόμματος;
Εκτός των άλλων, αξίζει να σημειωθεί ότι ο Πρόεδρος του ΚΙΔΗΣΟ στην
απέλπιδα προσπάθειά του να αλιεύσει ψήφους, εμφανίζεται ως διεκδικητής
της πολιτικής κληρονομιάς του Ανδρέα Παπανδρέου, αποβλέποντας στην
υποστήριξη ανθρώπων της ανώτερης ηλικιακής κλίμακας, οι οποίοι
ψηφίζουν παραδοσιακά. Βέβαια, όσοι δεν αρκούνται σε μια επιδερμική
ενασχόληση με την πολιτική γνωρίζουν ότι ουδεμία ιδεολογική συνάφεια
υφίσταται μεταξύ Ανδρέα και Γιώργου Παπανδρέου. Νομιμοποιείται να
επικαλείται τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, αυτός που δεν στάθηκε δίπλα του ούτε
στην περίοδο του Ειδικού Δικαστηρίου για το σκάνδαλο Κοσκωτά, όταν τον
καλούσε μέσω της γνωστής επιστολής να εγκαταλείψει όχι μόνο την
πολιτική, αλλά και τη χώρα; Ποια σχέση μπορεί να έχει με την πολιτική
παρακαταθήκη του Α. Παπανδρέου, αυτός που ως Υπουργός Παιδείας υπήρξε
θιασώτης της αποεθνοποίησης του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος;
Ποια πολιτική συγγένεια έχει με τον ιδρυτή του Κινήματος, αυτός που ως
Υπουργός των Εξωτερικών, υποστήριξε τους βομβαρδισμούς στη
Γιουγκοσλαβία και υπήρξε ο πρωτεργάτης της προσπάθειας επιβολής του
αμερικανόπνευστου και επαίσχυντου Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο;

Επιπροσθέτως, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε την πολιτική πορεία όσων
ακολούθησαν τον κ. Παπανδρέου στην ίδρυση του ιδιόκτητου κόμματος του.
Ποιοι αποτελούν την ηγετική ομάδα του ΚΙΔΗΣΟ και ομιλούν περί
ανανέωσης; Ακραίοι λαϊκιστές που έχτισαν πολιτική καριέρα με κραυγές
και συνωμοσιολογίες (Καρχιμάκης, Παναγιωτακόπουλος κ.α.), Υπουργοί
δεκαετιών που αρέσκονται στη χρήση βαρύγδουπων εκφράσεων, αλλά η
προσφορά τους στην πατρίδα είναι μηδαμινή (Πετσάλνικος, Ρέππας κ.α.),
πρώην Πρόεδροι και Διοικητές δημοσίων οργανισμών (Κικίλιας κ.α.) και
πρόσωπα χωρίς αυτόνομη πολιτική υπόσταση, το μοναδικό προσόν των
οποίων είναι η τυφλή υπακοή στα κελεύσματα του Γ. Παπανδρέου και έχουν
ταυτιστεί με την πιο μαύρη σελίδα της πρόσφατης ιστορίας της χώρας
(Πεταλωτής, Ξυνίδης, Δρούτσας κ.α.) Είναι δεδομένο ότι εξέχουσα θέση
στα ψηφοδέλτια του ΚΙΔΗΣΟ θα είχε και ο «Τσάρος» του Μνημονίου, Γ.
Παπακωνσταντίνου, αν δεν διωκόταν από την ελληνική δικαιοσύνη για τα
κακουργήματα της νόθευσης εγγράφου και της παράβασης καθήκοντος για
τους χειρισμούς του στην περιώνυμη «λίστα Λαγκάρντ».

Εν κατακλείδι, πεποίθησή μου είναι ότι η ίδρυση ενός κομματικού
σχηματισμού επιβάλλεται να αντιπροσωπεύει και να εκφράζει ευρύτερες
κοινωνικές δυνάμεις. Όσον αφορά στο ΚΙΔΗΣΟ, έχουμε να κάνουμε με ένα
ατομικό κόμμα που συγκροτήθηκε λόγω της περίεργης και άκρως
οπισθοδρομικής αντίληψης του Προέδρου του για την πολιτική.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της νοοτροπίας του κ. Παπανδρέου είναι πως
τον Νοέμβριο του 2011, όταν παραιτήθηκε από Πρωθυπουργός, δήλωνε ότι
προχώρησε σ’ αυτή τη «γενναία» πολιτική πράξη χάριν της εθνικής
συνεννόησης και θυσίασε τον εαυτό του! Εσχάτως, μας αποκάλυψε ότι
ανετράπη από τον κ. Βενιζέλο. Πότε έλεγε την αλήθεια; Σε κάθε
περίπτωση, τις εξελίξεις για το αύριο της πατρίδας, θα καθορίσει ο
ελληνικός λαός με την ψήφο του την Κυριακή. Γι’ αυτό λοιπόν,
ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων θεωρώ ότι όλες και όλοι πρέπει να
προστρέξουμε στις κάλπες ή μάλλον «στις κάλτσες», όπως μας καλούσε ο
κ. Παπανδρέου το 2009.



Βασίλης Μόσχος
Πολιτικός Επιστήμονας



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.